Arfua 24

ARFUA 24: Meleklerin Payı
Yüksek ve ıssız bir tepenin zirvesinde, yıldızlara daha yakın, Ayaz bir kış gecesiydi. Rüzgar uluyordu ve kar, inziva kulübesinin etrafında dans ediyordu. İçeride, şöminenin sıcaklığına sığınmış olan Adam, pencereden sonsuz karanlığa bakıyordu. Yanında, sessizce oturan arkadaşı vardı.
Adam derin bir nefes aldı ve odayı saran yoğun ve sıcak kokuyu içine çekti. “Biliyor musun?” diye fısıldadı, sesi rüzgarın uğultusuna karıştı. “Bazen bu koku bana… bir saygı duruşu gibi geliyor. Gecenin karanlığından şafağa doğru süren bir melodi.”
Arkadaşı başını salladı. “Evet. Güçlü ve zengin. Sanki gece hayatının tüm o canlılığı, o görünmez titreşimleri içinde hapsolmuş gibi.”
Adam buruk bir şekilde gülümsedi. “Tıpkı müzik gibi… Bazen en derin derdini bile bir melodiye dökebilirsin. Bu koku da sanki benim içimdeki o karmaşayı, o ‘gece’yi yansıtıyor.”
“Konyak kokusu alıyorum,” dedi arkadaşı dikkatle. “Böyle sıcak, iç ısıtan bir burukluk.”
“Evet,” diye onayladı Adam. “Üst notası. Sanki yaratıcının eseri olan o ‘meleklerin payı’ gibi… En değerli, en uçucu kısım.”
“Sonra tarçın ve tonka fasulyesi geliyor,” diye ekledi arkadaşı. “Daha sıcak, daha baharatlı. Sanki o derdin etrafındaki karmaşık duygular gibi.”
Adam pencereden uzaklaştı ve şöminenin karşısına geçti. “Ve meşe… sağlam, dayanıklı. Belki de tüm bu ağırlığın altında yatan o dirençtir.”
Bir süre sessizlik oldu. Sadece şöminenin çıtırtısı ve rüzgarın sesi duyuluyordu. Sonra arkadaşı sordu:
“Peki o tatlı notalar? Vanilya, pralin, şekerlenmiş badem… O neyi temsil ediyor?”
Adam gözlerini kapattı. “Belki de… umudu. En karanlık gecenin sonunda bile var olan o tatlı olasılığı. Ya da belki de… hatıraları. Geçmişteki o güzel anların sıcaklığını.”
“Sandal ağacı da var,” diye hatırlattı arkadaşı. “Sakinleştirici, dinginleştirici.”
Adam iç geçirdi. “Belki de bu inziva bu yüzden… O karmaşanın, o ‘gece’nin içinde bir nebze olsun dinginlik bulmak için. Tıpkı bu kokunun o sıcak ve oryantal huzuru gibi.”
Dışarıdaki fırtına dinmemişti ama kulübenin içindeki sıcaklık ve o yoğun koku, Adam’ın içindeki fırtınayla tezat oluşturuyordu. Yüksek tepelerde, yaratıcının sessizliğinde, derdini kokularla anlatmaya çalışıyordu. Belki de meleklerin payı, bu karanlık gecede ona bir umut ışığı olacaktı.

“Gecenin Melodisi, Ruhun Şafağı.”